GEKKE VERKEERSSITUATIES IN BIMA IN INDONESIË

BLOG - ​Altijd sta ik weeral opnieuw versteld van al die rare verkeerssituaties in Bima. Vorig jaar werd Bima trouwens nog uitgeroepen tot de stad met de meeste bromfietsen per vierkante kilometer in Indonesië. Groot nieuws in Bima en iedereen was er apetrots op.

Het valt dan ook meteen op dat iedereen hier met de bromfiets door de straten snort. Van klein tot groot, van jong tot oud. Met zijn drie of vier op de bromfiets is niet speciaal hier. Regelmatig spot je zelfs hele families op één bromfiets: papa, mama en drie kinderen. In het begin vroeg ik mij af hoe die dat die daar toch altijd weeral in slagen om hun evenwicht te houden, zeker als daar dan nog levende kippen, grote zakken rijst en af en toe een klein geitje tussen het hele gezin gestouwd is. Ondertussen doe ik het zelf ook in Bima, maar dan zonder al die kinderen en dieren.

Sinds enkele jaren heeft ook de fiets opnieuw zijn intrede gemaakt, die was min of meer uit het straatbeeld verdwenen. Nu moet je weten dat het elke dag rond 6 uur ’s avonds donker wordt en de fietsen geen verlichting hebben. Als ik daar dan een opmerking over gaf kreeg ik te horen: ‘Ben je gek, een fiets met lichten? Dat bestaat toch niet! Waar verzin je zoiets.’ En de hoeveelheid mensen op één fiets dat evenaart bijna aan het aantal zoals op de bromfietsen.

Verkeer in Bima

Openbaar vervoer in Bima

​Verkeersborden? Nog iets dat ze niet kennen. Op al die jaren heb ik nog nergens een verkeersbord teruggevonden. Niet in de stad, maar ook niet op het hele eiland Sumbawa dat zo groot is als Vlaanderen. Dus snelheidsbeperkingen? Noppes. Verkeerslichten die kennen ze wel, maar niet overal wordt er gestopt. Aan enkele lichten geldt de ongeschreven regel dat iedereen er verder rijdt. Als je daar dan als ‘bule’ – de naam die ze aan een blanke geven – toch stopt krijg je vreemde blikken die zich af vragen: ‘Waarom stopt die nu?’.

Over twee jaar was er plots op enkele plaatsen een zebrapad geschilderd. Na een jaar polste ik even bij mijn Indonesische vrienden en familie waarom dat nooit werd gebruikt. ‘Ah, dient dat daarvoor? We waren ons allemaal al aan ’t afvragen waarom die strepen op de baan dienden.’

Verkeer in Bima

Verkeer in Bima

​Een ander ding dat ik regelmatig zie is dat er bij een nieuwe aangelegde straat nog een boom op de rijbaan staat, eenmaal zag ik er zelf eentje in het midden, waar asfalt dan rondgelegd is en het verkeer rekening mee houdt. De boom wordt dan wel later uitgedaan. Soms is dat wel jaren later. En een gat in de baan door werken of gewoon omdat er een gat is door een of andere reden, dat wordt vaak dan niet meteen hersteld, dan leggen ze er een takje of een steen rond en dan zal iedereen wel zien dat daar een gat is. Donker of niet. Na een tijdje ken je de gaten en kan je in het donker blindelings slalommen. Een keer ben ik te voet in zo’n gat in het donker anderhalve meter diep gevallen, een gat in mijn been waar ik een hele duim kon insteken en een litteken van 30 centimeter lang. Een blijvend souvenir aan Indonesië.

Samen naar de winkel

Verkoper

​Een weg die bovendien helemaal vernieuwd wordt, blijft gewoon open voor al het verkeer. Want vaak is er slechts één baan naar die bestemming dus wegomleggingen … noppes. Daar lukt dat allemaal wel, meestal dan met gigantische files van bromfietsen, paard en kar, en voetgangers die rond de bulldozers en werklieden slingeren.

Maar met de wegen gaat het erop vooruit. Vijf jaar geleden waren er bijna alleen verharde wegen in de stad en op twee toegangswegen. Al de andere dorpjes kon men slechts bereiken via onverharde smalle wegen vol kuilen over bergen en door dalen en dan was je vaak uren onderweg voor tientallen kilometers. Ondertussen zijn deze geasfalteerd en beter bereikbaar, maar tegelijkertijd is er heel wat charme verloren van al die verloren gewaande dorpjes.

En het publieke transport. Tja, dat maakt het geheel af. Overal waar er nog een plekje is wordt nog wel iemand gezet. De versnellingspook kan gerust tussen iemand zijn benen en er kan gerust nog iemand half buiten hangen in die minibusjes. En als ze vol zitten, dan kan er nog twee man bij.

---

Tekst & beeld: T. Hanan S.

Publicatie: Wereldwijzer Reismagazine

Meer over: Indonesië, reizen, blog

Thierry Hanan houdt van reizen zonder al te veel plannen en laat alles gewoon op zich af komen. Thierry Hanan schrikt er dan ook niet voor terug om gewoon te voet of al liftend te vertrekken. Bestemming? Ergens, nergens en overal.

---

Lees en bekijk ook deze:

Lakey Beach

Verhalen uit Bima: Ramadan en Idul Fitri