Choco van onze Witte

IN DUTCH LANGUAGE
ME Fiction - ​Het was zomer en twee baggaderkens mochten met hun pa en ma naar “Den Bosboer”, een zwemvijver die in Hulshout en tot ver buiten de grenzen van de Zuiderkempen een begrip was.

De place to be om later ook een jong meiske te ontmoeten om mee te trouwen en ook kindekens mee te krijgen, en hopelijk ook op hen gelijkend en niet op de melkboer van ’t dorp.

​Een van die deugnieten die ze daar op dat water los lieten als half verzopen kiekens zonder kop was men broerke. De andere snotneus met gedroogde bellen was ik zelf. De pisdoeken waren we reeds ontgroeid, al gebeurde het wel eens dat er af en toe nog een ongelukske voorkwam en dan hing ons ma de lakens aan de straatkant. “Dan zult ge ’t wel afleren,” was haar leuze.

​Het was toen eind jaren 70 en we liepen rond in sponzen broekskes waar alle figuurkes goed in uit kwamen, voor zover er al een bultje uitstak waarmee we konden stoefen. In die tijd nog een zomerbroekske zonder streepke opzij. Ik kan me echter wel voor de geest halen dat we in de winter, toen nog met dikke pakken sneeuw en er nog geen sprake was van opwarming van de aarde, we hadden zelfs nog niet door dat we onze bol naar de kloten aan het doen waren, wel gestreept rondliepen. Donkerblauwe trainingspakskes met twee oranje streepkes erop, een derde verticaal latteke voor de snobiësten, een schoon woordeke voor een simpele snob. Bij ons waren het twee streepkes. Zowel op de broekspijpen als op de mouwen. Dat pakske moest ge hebben als ge er bij wilde horen. In de zomer daarentegen was spons dus in de mode. Alhoewel ik me niet zou kunnen voorstellen dat die modellen van toen in der tijd op de catwalk in Parijs en Milaan sponzen badmode zouden showen.

​Half in ons adamsbloot kon men ook zien hoe ‘n mager gastjes we alle twee wel waren. We leken wel op een telraam zonder bollekens of een zesrib zonder vlees. We waren gewoon twee mager ventjes. Toen zou het in niemand zijne kop zijn opgekomen dat we gewoon uit protest zo weinig aten omdat onze pa ’s nachts onze kamer kwam binnengeslopen om grote mensenhandelingen te verrichten. Dat bestond toen ook. Alleen bleef het dekselke dicht.

​Onze witte die ging steevast altijd mee op reis naar “Den Bosboer” op jacht naar schoon meiskens. Die was voor op hare tijd want ze was zelf een teef. Een klein wit krullend poedelke. Maar lesbisch. Onze pa kon daar wel mee leven, maar dat zijn zoon later ook aan hetzelfde geslacht begon te prutsen dat was de schande van groot Westerlo en omstreken. Zijne naam, een familie vol dokwerkers, had een nicht verder gebracht. Dat kon niet. En zijne andere zoon werd dan ook nog zo ene. Een dubbele stap te ver.

​Maar onze witte dat was zijne schat. De krullekens rond haar snuitke kregen al wat rossige ouderdomsverschijnselen. Maar dat wit bolleke bleef speels. Oogskens die schitterden als tinkelbel in een opgerold sneeuwballeke en een staartje dat op en neer kwispelde. We maakten er in “Den Bosboer” een sport van takskens in ’t water te gooien. En ons woefke bracht die dan terug tot bij ons.

​Maar toen ... liep het allemaal mis. Men broerke staat in zijn blauw sponske tot aan z’n middel in het water. Beelden die me als in een vertraagde film komen voorbijgeflitst. In slow motion grijpt hij een stok vast, wil die weggooien. Maar... de stok sijpelt langzaam tussen z’n vingers door. Gesmolten chocolade die ik niet meteen zou oplikken. Man, dat geeft een geur aan uwen bek, erger als een bol verse look. De bruine smurrie druppelt van z’n vingers en lijkt op te lossen in het propere zwemwater. Choco van onze witte.

---

TEXT & PICTURES
​Thierry Hanan Scheers

MORE ABOUT
Belgium, ME Fiction, story

Any resemblance to existing people or places is purely coincidental, the text is completely fiction.

Thierry Hanan Scheers

#traveller #backpacker #storyteller

Thierry Hanan loves to travel without something to plan in advance and let everything just be what it is. Thierry Hanan has no fears to leave just on foot or by hitchhiking. Destination? Somewhere, nowhere and everywhere.